Czego Asterias Rubens może nauczyć nas o wspieraniu polskiej szkoły

Z drugiej strony, wiem, że pojedyncze wysiłki, choć ważne, mają swoje granice. Pytanie, które warto zadać: czy jeden nauczyciel “z powołania” wystarczy, aby szkolne życie stało się naprawdę dobre, wspierające i budujące odporność psychiczną uczniów na przyszłość? I jeśli nawet tak, to jakim kosztem dla tej jednej osoby?

Osoby nauczycielskie, które decydują się na pracę nad widocznością osób uczniowskich doświadczających nierówności, w naszej Fundacji nazywamy „latarniczkami” i „latarnikami” –  osobami, które rozświetlają drogę w mroku systemowych trudności i nierówności.

Jeżeli już o trudnościach i nierównościach mówimy, to ich samotna walka często ma wysoką cenę. Kosztuje ich więcej, niż jesteśmy gotowi przyznać: nie tylko emocjonalne i fizyczne wypalenie, ale także utratę nadziei na zmianę. Tym samym traci także cała szkoła – traci wartościowych ludzi, którzy nie mają już siły, by działać dalej, traci, bo odchodzą osoby zdolne do wprowadzania realnych zmian.

Zmiana w widoczności osób doświadczających nierówności w systemie edukacyjnym nigdy nie zajdzie w izolacji i na barkach jednej osoby. To złożony proces, który wymaga zrozumienia relacji między jednostkami a środowiskiem, w którym te jednostki działają. Widoczność osób uczniowskich, które mierzą się z nierównościami, nie zależy tylko od ich własnych zasobów. Potrzebne jest środowisko, które ich wspiera

Dlatego nie wystarczy jeden nauczyciel. Potrzebna jest sieć, a nawet, pokuszę o się o stwierdzenie, sieciowanie „latarników i latarniczek edukacji”, w celu działania razem, wspierania się nawzajem i tworzenia trwałego systemu wsparcia. Widoczność osób uczniowskich  doświadczających nierówności nie może opierać się wyłącznie na indywidualnych wysiłkach. Potrzebujemy wspólnoty, w której każda zaangażowana w edukację osoba jest częścią większej sieci wsparcia, działającej na rzecz widoczności problemów wszystkich osób w szkole. Tylko wtedy możemy zacząć mówić o prawdziwej, trwałej zmianie.